Jevgenije Ljvovič Šifers (1934 – 1997) bio je ruski pozorišni i filmski reditelj, religiozni filozof i mistik.

S očeve strane Šifers je poreklom iz nemačke plemićke porodice koja je u XX veku stupila u rusku službu, a s majčine – iz jermenskog kulturnog roda Pirađanov.

otac mu je bio diplomata i prevodilac, a majka glumica.

Od 1960. piše umetničku prozu (priče, povesti, drame,scenarija) i teatrološke tekstove.

Završio je Lenjingradski pozorišni institut 1964. u klasi Georgija Tovstonogova. Na lenjingradskim scenama režirao je niz predstava, koje su bile događaj u pozorišnom životu grada. Partijsko rukovodstvo ga, međutim, optužuje za formalizma i on gubi mogućnost da radi u teatru. Seli se u Moskvu.

U moskvi sarađuje s Jurijem Ljubimovom, ali, i pored opšteg oduševljenja kulturne javnosti njegovim radom,nema mogućnosti da ostvari svoje planove.

Boraveći u letnjikovcu čuvenog prevodilačkog para Golišev, Šifers se intenzivno bavi stvaralačkim radom.

 Njegov intelektualni kružok čine slikar E. Neizvestni i I. Kabakov, filozof Pjatigorski, Zilberman, Genisaretski.

Ćerki Mariji posvetio je mnoge radove: Obrezano srce, Inok, Bogonapuštenost, Odeljci filozofije učeništva.

Svoje istoriografske ideje Šifers plasira u projekat Memorijalno pozorište Dostojevskog ili Teatar Mrtvi dom.

Osamdesetih godina XX veka u centru njegovih interesovanja je tema ruske svetosti i ruke genijalnosti (Puškin, Dostojevski,K. Leontjev). Osnovni način Šifersove stvaralačke realizacije je rukopisna sveska kao vid „borbe za Gutenbergom“.

U poslednjoj deceniji života osnovna tema njegovih razmišljanja su život i smrt porodice Nilokaja II. Godine 1991. snimio je film Put careva -  mistično istraživanje ubistva u Jekaterinburgu, kao svojstveno zaveštanje.