Knjiga predstavlja opštu situaciju na polju scenske umetnosti, polazeći od liste kritičkih i teorijskih termina koji su često u upotrebi od šezdesetih godina dvadesetog veka, a još češće početkom novog milenijuma.
Od osamdesetih godina, pozorište je prošlo kroz najmanje tri značajne promene: vrhunac i pad kritičke režije i klasičnog repertoara, osnivanje pozorišta slika koje je okupilo najrazličitije scenske prakse i imalo za cilj estetsku autonomiju; podjednako brzi razvoj i nestajanje interkulturalnog pozorišta. Uporedo sa ovom evolucijom pozorišta koje se još uvek smatralo estetskim i fiktivnim delom, institucionalizacija studija performansa (performance studies) i studija kulture (cultural studies), u pragmatičnom anglofonom svetu, postala je značajan fenomen u domenu kulture i lingvistike.
Na svetskom nivou, eksponencijalan rast performansa u kulturi – kulturalnih performansa, predstavlja pojavu koja je obeležila početak ovog milenijuma. Ova knjiga želi da posvedoči upravo o tom performativnom preokretu i njegovim posledicama za scensku produkciju, a da pri tom ne zapostavi estetska i umetnička dela kontinentalne tradicije koja ostaju osnovni predmet ovog istraživanja.