Još jedna dvojezična zbirka poezije u Partenoenovoj Hispania biblioteci!
Prvi put prevedeno na srpski! Ovaj pesnik, mislilac i dramski pisac, jedno je od najvećih imena španske književnosti XX veka. Maćadovo delo teško je svrstati u književne tokove epohe tokom koje stvara. Sintretički odsjaji simbolizama, modernizma, avangardnih pokreta te bekerovskog romantizma u njegovoj poeziji su združeni s živim uvidima iz emotivnog iskustva mislioca humaniste. Jedan složen, ali paradoksalno, i vrlo jednostavan, koherentan poetsko-filozofski idearijum praktično predstavlja ogledalo pesnikove ličnosti.
Neumorna potraga za autentičnošću izraza autora zbirki Samoće i Polja Kastilje, uz Huana Ramona Himenesa, učinile su kamenom temeljcem i nadahnućem španske poezije XX veka.
Antonije Maćado je bio uzor i nadahnuće pesicima poput Lorke, Herarda Dijega, Rafaela Albertija, generaciji koja će označiti neku rstu novog `zlatnog doba` španske književnosti.
„IX
O, da! Pođ te sa mnom sorijska polja
večeri mirne, ljubičasta brežja,
drvoredi uz reku, zeleni sne
sivog tla i mrkog grumenja,
melanholijo gorka
grada istrošena.
Uđoste mi u dušu,
Il ste tu duboko ukorenjena?
Narode iz numansijske ravnice,
hrišćana starih u Boga ti vera,
sunce Španije nek ti donese
radosti, svetlosti i berićeta“!