Više od feminističkog pristupa, ova studija je prilog arheološkom čitanju, prepoznavanju invarijantnih modela koji opstojavaju od praistorije do savremenog doba i čine jednu dublju metaistorijsku komponentu književnosti. Odlično izabran naslov otkriva svu širinu građe, a najviša vrednost studije je u prepoznavanju identičnog jezgra arhi-priče. U pravom poglavlju Prolog o Velikoj Majci autorka sintetizuje ideje Bahofena, Eriha Nojmana i Haralda Harmana i kroz ukrštaj arheoloških i psihoanalitičkih tumačenja vezanih za mit o Velikoj Majci nagoveštava smernice svojih istraživanja. Minucioznost folklorističkih analiza nikako ne ide na uštrb komunikativnosti teksta što je njen dodatni kvalitet. Studija je i svojevrsna antologija usmene poezije stvarane u dinamičnoj smeni matrijarhalnog patrijarhalnim, u dominaciji patrijarhalnog sa pražicima matrijarhalnog načela. U duhu svojih ranijih istraživanja, Slavica Garonja reaktuelizuje i zaboravljene autorke 20. veka, izvlači ih iz tmine i provocira svoje savremenike da im se vrate. Ona ne podleže automatizovanom čitanju, neretko ide nasuprot kanonu, otkrivajući svu njegovu „ranjivost“. Kao da se naučno i poetsko zrelo spajaju u ovoj knjizi Slavice Garonje, puštajući da se i u srpskoj književnosti i u srpskoj nauci o književnosti začuje moćni glas Velike Majke, žene tvoriteljnice.
Prof. dr Dragana Vukićević