Prvi roman Borivoja Adaševića,Čovek iz kuće na bregu,oživljava na srpskoj proznoj sceni retko prisutno iskustvo literature kao jezičkog artefakta,kao umetnosti gustog rečeničnog tkanja koje se lepotom i individualnošću zvuka i ritma ,izvanrednom poetskom slikovitošću,isto koliko i značenjima koja grade tok pripovesti,nameće čitaočevoj mašti kao majstorski uobličen literarni univerzum.
Priču o pristupu umetnostii odustajanju od nje, o ljubavnom gubitku kao iskustvu koje zahteva interpretativnu posvećenost da bi se otvorilo kao emotivno intenzivna faza koja je sastavni, pa i nužni deo procesa sazrevanja,o fortmativnim godinama mladića čija kontemplativna usamljenost krije potragu za smislom i vrednostima sopstvenog i tuđeg umetničkog stvaralaštva i njegovom funkcijom u uspostavljanju manje ili više čvrstih odredišnih tačaka naših života,tu priču Adašević pripoveda lirizovanim,artističkim,dakle sporim,zahtevnim narativnim glasom koji percepciju ove proze otežava i koči,čineći je istovremeno uzbudljivim i iznenađujuće lepim čitalačkim susretom.
Čovek iz kuće na bregu je knjiga koja se čita više puta, koja se nosi sa sobom i iznova isčitava , koja puninu smisla, prevashodno posredovanog lepotom i poetičnošću forme,nudi-čak zahteva- i u naknadnom,fragmentarnom susretanju.Svim ovom kvalitetima ovaj kratki roman svrstava se u sam vrh naše savremene proze, gde za sebe nalazi jedno sasvim osobeno, usamljeno, a tim važnije i istaknutije mesto.