U dubinskoj psihologiji se 1937. godine pojavljuje jedan novi pravac: Sondijeva šikzal-analiza (schicksalsanalyse), analiza familijarnog nesvesnog, koja predstavlja most između Frojdove psihoanalize, odnosno individualnog nesvesnog, i Jungove arhe-analize, odnosno kolektivnog nesvesnog.
Leopold Sondi je na egzaktan način, analizom velikog broja genealoških stabala, uspeo da dokaže (1937) da se između individualnog nesvesnog, koje sačinjavaju individualno potisnuti sadržaji, i kolektivnog nesvesnog, koje sačinjavaju arhetipovi, nalazi jedna do tada potpuno nepoznata oblast nesvesnog, koju on naziva familijarno nesvesno, a čiji su sadržaji latentni recesivni geni.
Šikzal-analiza se sastoji u analizi familijarnog nesvesnog, odnosno u analizi predaka koji u nama i dalje žive u formi latentnih recesivnih gena i nesvesno determinišu, pored normalnog, i kainovski izbor, ne samo ljubavnog i bračnog partnera, prijatelja, ideala, profesije, već i vrste bolesti i smrti, i na taj način upravljaju našom sudbinom. Stoga Sondi svoje učenje naziva „šikzal-analiza“, odnosno analiza sudbine. Međutim, on sudbinu tretira kao medicinski i dubinsko-psihološki problem, a ne kao mističnu silu koja na nepoznat način upravlja tokovima našeg života…
Ova Sondijeva knjiga se bavi oblicima Kainovog zla, koje je raznovrsno i mnogobrojno, a ispoljava se kroz bolesnog Kaina, u formi epilepsije, njenih ekvivalenata i destruktivne psihoze, zatim kroz kriminalnog Kaina i ratne zločince, ubice, kroz Kaina piromana i tanatomana, Kaina samoubicu, Kaina neurotičara, Kaina samosabotera i, najzad, u formi Kaina kao svakodnevnog čoveka ili Kaina kao „umetnika maskiranja“ svojih kainističkih sadržaja, što je, kako ćemo videti, posebno karakteristično za političare i diplomate.
Od biblijskog vremena Kainovi „zli nagoni“ u čoveku nisu se nimalo promenili, tako da uglavnom Kain vlada svetom, a onaj ko sumnja u to, kaže Sondi, neka čita istoriju sveta pa će se uveriti da se istorija čovečanstva ne sastoji samo od progresa i humanizma, već daleko više predstavlja jednu krivulju sa tragičnim padovima, u vidu velikih i malih ratova, uništavanja kultura, spaljivanja i proganjanja najnaprednijih ljudi koji su svojim delom zadužili čovečanstvo, uprkos činjenici da je, kao što ističe Jung, „samostalna ličnost najbolji sluga za opšte dobro“.