Bio je firentinski građanin — one Firence sa mračnim palatama, kulama
što štrče kao koplja, sa vitkim i suvim brdima, tanano izrezbarenim na
ljubičastom nebu, sa crnim vretenima svojih malih kiparisa i srebrnim
pojasevima kao talasi drhtavih maslinjaka — one Firence sa zaoštrenom
elegancijom u kojoj se sretalo bledunjavoironično lice Lorenca Medičija i
lukavo lice Makijavelija sa velikim ustima „Proleća” i Botičelijevom
bledunjavom Venerom sa zlatnom kosom — one Firence što je grozničava,
ponosna, nervozna, postajala plen svih fanatizama, potresana svim
verskim i socijalnim histerijama, u kojoj je svako bio slobodan i svako
bio tiranin, u kojoj se tako lepo dalo živeti i u kojoj je život bio
pakao — ovog grada sa građanima inteligentnim, netrpeljivim,
oduševljenim, mržnjom nadahnutim, jezika oštrog, a sumnjičavog duha,
građana koji se uzajamno uhode, zavide jedni drugima i proždiru jedni
druge — ovoga grada u kome nije bilo mesta za slobodni duh Leonarda, u
kome je Botičeli završio u halucinacijama kao kakav škotski puritanac — u
kome je Savonarola kozjeg profila, užagrenih očiju, izvodio svoje
kaluđere u kolo oko lomače koja je spaljivala umetnička dela i gde je,
tri godine kasnije, podignuta lomača da spali i samog proroka.
Upravo iz ovoga grada i iz ovoga doba, Mikelanđelo je imao sva njihova predubeđenja, njihove strasti i njihove groznice...