Đurađ Branković (1859), prvi i ujedno najduži, ali nedovršeni istorijski roman Jakova Ignjatovića, prikazuje srednjovekovnu srpsku državu posle Kosovskog boja, odnosno pad Srpskog carstva i napore despota Đurđa da ponovo donese slobodu svom narodu. Po stradanju naših junaka na Kosovu vlastoljubivi velikaši spremni su na različite spletke zarad ličnih interesa, čime nipodaštavaju herojski izbor cara Lazara i dodatno olakšavaju moćnom neprijatelju da ih porobi.
Iako je u svoje vreme pretrpeo oštre kritike, ovaj roman, sa dramatičnim scenama, težnjom da se likovi psihološki prodube, realističnim dijalozima i opisima dvorske atmosfere, danas definitivno zaslužuje više pažnje.