Od Homerove antike do danas pisci su tražili inspiraciju, a čitaoci su se gubili, u svetu mašte obojenom i često preobraženom drogom. Vekovna povezanost književnosti i droge dobija svoj prvi sveobuhvatan tretman u ovom dalekosežnom delu. Oslanjajuc´i se na istoriju, nauku, biografiju, književnu analizu i etnografiju, Markus Bun pokazuje da je koncept korišćenja droge u osnovi interdisciplinaran i otkriva kako tek veze između različitih naučnih područja konfigurišu jedinstvenu istoriju upotrebe svake droge.
U poglavljima o opijatima, anesteticima, kanabisu, stimulansima i psihodelicima, Bun prati istoriju odnosa između pisaca i određenih droga, kao i između ovih droga i književnih i filozofskih tradicija. Pozivajući se na uobičajene osumnjičene od De Kvinsija preko Frojda do Irvina Velša i otkrivajući nove, kao što su Milton, Volter, Toro i Sartr, Pisci na drogama pruža originalnu i ubedljivu analizu „efekta“ svake klase droge - tako Bun povezuje narkotičku zavisnost sa gnostičkom duhovnošc´u, upotrebu stimulansa sa mašinama za pisanje, anestetika sa transcendentalnom filozofijom, a psihodelika sa problemom samog imaginarnog. „Čitava težina mog argumenta“, tvrdi Bun, „sastoji se u tome da se droge razdvoje jedna od druge, da se ukaže na to da je svaka od njih imala istorijski specifične diskurse koji su s njima dovođeni u vezu“.