Trojica dvanaestogodišnjaka, sticajem okolnosti, istog dana, dvadeset osmog avgusta 1899. stižu u Beograd. Stefana Vukobrata otac brani od gladi i iz Hercegovine šalje kod bogatog kuma. Strahinju Milosavljevića sklanjaju kod tetke, od krvne osvete sa Kosova, jer mu je otac, zatekavši ga u krađi šume, ubio komšiju Albanca. Pavle Kozarević dolazi iz Budimpešte, prateći oca koji ima nameru da pomogne u stvaranju moderne srpske države i njenoj evropeizaciji.
Prvi put će se sresti na dočeku nove hiljadudevetstote godine, u hotelu Srpska kruna, gde će Pavle i Strahinja učestvovati u "evropski" zamišljenom umetničkom programu. Stefan će biti tu da loži kaljevu furunu, donosi drva i pomaže u kujni.
Roman ih prati do 1912. godine i odlaska u Prvi, potom i u Drugi balkanski rat, vezujući i preplićući i njihove sudbine, ali i sudbinu Beograda, koji je na jednu nogu obuo lakovanu cipelu i zakoračio ka Evropi, Verdiju, Ibzenu, a druga noga je još u konduri, zaglavljena u orijentalnom blatu, obavijena mirisom ćumura i zvukom zurli. Njihovo odrastanje prate i burni politički događaji, kraljeubistvo i smena dinastije, aneksija Bosne od strane Austrougarske, pripreme za Balkanski rat. Zajedno sa njima menja se i raste i Beograd, kao glavni junak ovog romana.