Zbirka Lopov Georga Hajma broji 12 priča, u kojima je autor težio da prikaže sve užase čovekovog postojanja, te njegovo otuđenje od društva i, krajnje, pesimistički, njegov ekspresionalastički stil pisanja i makabrističke vizije sveta kritičari su često poredili sa Bodlerom i Poovim. Lopov, nadasve groteskna i duboko mračna priča, govori o ludilu muškarca, njegovoj opsesiji slikom i likom Mona Lize, za koju umišlja da poseduje demonske i onostrane osobine, te njegovim deluzijama u kojima umišlja da mu se žena sa portreta podmeva.
Priča Ludak, sa druge strane, ideju o ludilu podiže do ekstremnih granica, u kojoj čitaoci postaju ne samo svedoci kriminalnih radnji jednog psihopate, a nadasve izgibljenog čoveka i begunca iz ludnice, već i uznemirujućeg stanja njegovog unutrašnjeg bića. Njegovo ludilo, oličeno kroz brutalne naturalističke opise, toliko je ekstremno da postaje bolno.
Ova zbirka sadrži priče o ludilu, čovekovoj opsesiji, nasilju i patnji, pune halucinogenih i horror elemenata, u kojima se junaci sve vreme kreću između magnovenja i dekadentne realnosti.