Današnjem čitaocu "Urođenički psalmi" mogu da deluju kao svojevrsno čišćenje alata za dalji pesnički rad. Oni, nesumnjivo, Danojlića izvlače iz pesničke svakodnevice i uzdižu do krupne figure srpske lirske pozornice. Neoslobođena anđela tradicije, ova poezija je hrabro zakoračila u demonizam savremenosti na retko uzbudljiv na-čin. Van svake jednoznačnosti, ova lirika i danas pruža čitaocu uvide u nesvakidašnju magiju jezika po kojoj je ovaj pesnik poznat. Pesnička igra kojom se tumači svet lirskog subjekta ima svoj početak u unutrašnjem urođeništvu pesnika (uvek negde bežati treba), a ishodište u maglinama budućih uticaja koje će ostvariti.
Iako povremeno u protivrečju sa preovlađujućim pevanjem, njeno očaravajuće dejstvo sastoji se u, evo već šezdesetogodišnjem, privlačenju svojim zagonetnim izrazom: Ne smem stati, a ne znam gde poći.
Dobrivoje Stanojević