„Nije teško uočiti da sam u naslovu ove knjige istakao reč istraživači, a ne istoričari umetnosti. Učinio sam to najviše zato što dobar deo autora nije prekoračio granicu koja odvaja učene antikvare, ljubitelje i ostrašćene samouke od pravih i dobro školovanih istoričara umetnosti, od onih naučnika koji su kod nas u ime pozitivizma raskrstili sa romantičarskim poimanjem istorije i umetničkih dela. Sem toga, smatrao sam da se, bez obzira na školovanje, sve do skorih dana kod nas ne zaključuje razdoblje široko shvaćenih istraživača srpskih starina, štaviše, da se i niz školovanih naučnika zadržao na ovoj lestvici koja dozvoljava da ih svrstamo u istraživače a ne u neke jasno opredeljene istoričare umetnosti, Ali, bez obzira na njihove stavove, mišljenja sam da je srpska istorija umetnosti još uvek u razdoblju u kojem sa zahvalnošću mora da priđe svima onima koji se oglašavaju kao sakupljači i tumači nepoznate ili malo poznate građe.”
Dejan Medaković