U autofikcijskim crticama Đurđica Čilić beleži anegdote iz svakodnevnog života i intimna sećanja o porodici i ljudima koji su oblikovali njen život, krećući se između Bosne, Hrvatske i Poljske, tri ključne tačke njene emotivne geografije.
Obraća nam se kao radoznala devojčica, tinejdžerka koja se našla u vihoru rata, rasejana devojka, ljubavnica, supruga, razvedena žena, brižna majka, žena zaljubljena u književnost. O sebi i drugima piše neuvijeno, vođena jednim imperativom: potrebom da se kratkotrajnost, prolaznost i poroznost trenutaka, emocija i međuljudskih veza pretvore u priču.
Nostalgični, topli, razigrani i duhoviti, njeni su zapisi mikropoezija u prozi, strastvena oda životu koja pleni empatijom i optimizmom, podsetnik da se treba više smejati, ponajpre na sopstveni račun.