Druga knjiga priča Lazara Ristovskog utvrđuje ovog svestranog umetnika kao darovitog pisca koji je obogatio svoj književni postupak i proširio tematski okvir svojih književnih interesovanja. Događaje iz svakodnevnog života i sudbine „malih ljudi“ prate u svakoj priči iznenađujući obrti, a dramatičnost radnje i uverljivost dijaloga ostvaruju se kroz osoben humor i ironiju. Ispripovedane u trećem licu, sve priče u ovoj zbirci objedinjuje svojevrsno melanholično raspoloženje i razumevanje psihologije njenih junaka, što neke priče svrstava u prave bisere kratke proze u savremenoj srpskoj književnosti.
„Ma o čemu pisali, pisci pišu o ljubavi i o smrti.
U novim pričama Lazara Ristovskog ovozemaljska ljubav je surova erotska igra, iza koje se krije strah od konačne samoće. Da bi se taj strah pobedio, neophodna je mašta – kao mašta glumca koji u njujorškom metrou igra Hamleta za bandu siledžija pristiglih u stvarnost sna iz filma Voltera Hila. Ili mašta crne Ofelije koja nagrađuje poljupcima čoveka što glumi kao što Šeherezada priča. Ili mašta starog profesora, Don Žuana – Minhauzena, koji o svojim ljubavnim podvizima priča đacima koji su ga odavno napustili i otišli svojim putevima...“ Vladimir Kecmanović